Saturday, June 19, 2010

lobai dengan piala dunia



Waktu kecik-kecik aku memang suka main bola. Waktu tu sapa yang ada kasut bola memang tak boleh main bola, pasal orang lain semua pakai kaki ayam!

Pastu kitaorang main kat atas tanah...berdebu! Tiang gol dia pulak kitaorang buat pakai batang buloh. Line jangan haraplah...outside ikut sesuka hati je! Lagi satu kalau masuk gol, jenuh kejar bola. Punyalah jauh bola tu pegi! Pasal takde jaring gol!

Tendangan yang paling digeruni waktu tu "sepak tonjol"...kencang beb!

Jersi kitaorang memang best...tuan rumah pakailah baju apapun, warna apa pun takpe... Jersi pasukan lawan pulak lagi best, langsung tak pakai baju!

Aku main boleh la tahan...tu pun ikut mood jugak! Selalunya ok laaa... Yang aku ingat ada sekali je yang aku lawan ngan pasukan yang luar dari kawasan aku.

Itulah perlawanan paling berprestij yang pernah aku main. And first time jugak main kat atas padang rumput! Siap pakai kasut yang paling femes waktu tu kalau main bola...kasut sekolah!

Waktu tu siaran langsung bola belum ada lagi kat tv. Seingat aku kat kampung aku waktu tu cuma ada 2 biji je tv...satu kat rumah aku, pasal rumah aku, kat depan rumah mak aku bukak kedai kopi!

Dan satu lagi kat rumah Makcik Bom.(rasanya dah arwah dah)

Siaran langsung cuma ada kat radio je. Time tu pengulas paling femes Rahim Razali ngan Hasbullah Awang.

Kitaorang waktu tu kenal pemain bola, baca dalam surat khabar je! Aku ingat lagi along aku memang minat gile kat pemain bola.

Dia pantang jumpa gambar pemain bola kat suratkhabar, habis semua dia gunting! Dia ada dua buku, punyalah tebal. Satu buku dia tampal gambar pemain dalam negara dan satu lagi pemain luar negara.

Aku ingat lagi waktu tu, sapa pun tak boleh usik buku pemain bola dia! Kalau dia tahu, siaplah kena belasah! Dia siap boleh "trade" ngan kawan-kawan, kalau ada gambar pemain-pemain yang hebat waktu tu.

Zaman tu jangan mimpilah nak tengok world cup. Dapat baca dalam suratkhabar pun dah kira hebat gile! Siap boleh sembang satu kampung!

Nak tengok bola kat kedai mamak? Jangan harap! Mamak pun susah nak jumpa waktu tu!Sekarang pusing kiri mamak, pusing kanan pun mamak jugak! Kau tak pusing mana-mana pun nampak mamak jugak! (dah duduk pun kat kedai mamak..)

Tapi sekarang kat mana-mana pun boleh tengok world cup. Dalam phone pun boleh tengok! Sampailah secanggih-canggih tv led yang siap dengan emotion mevement yang lagi best dari tengok kat stadium!

Sekarang ni aku dah tak berapa minat nak tengok. Sebenarnya dari dulu lagi aku memang tak berapa minat nak tengok bola. Aku cuma minat main bola..pasal boleh menyihatkan badan. Bagi aku takde faedah apapan aku tengok bola. Buang masa! Bagi aku tengok bola ni untuk orang-orang yang emosi dia tak berapa nak stabil! (jangan marah...cuba stabilkan emosi!)

Pada aku kalau korang minat dan bersemangat sangat tengok bola, korang jugak memang minat dan sungguh bersemangat kalau nak buat demonstrasi jalanan. (jangan marah..buktikan kestabilan emosi korang!) Semua tu buang masa...semua tu sekadar nak melepaskan emosi korang yang meluap-luap dan tak stabil... Tak percaya? Sekarang apa yang korang rasa bila baca idea aku ni? Dah tentu tak sabar nak luahkan emosi korang kann...?

Huh! Dah la tu... Baru aku cakap sikit dah nak emosi...tu belum lagi kalau aku cakap pasal demo Palestin! Confirm aku kena cop ejen Yahudi!!!

Oklah. Cukuplah aku stir emosi korang...nanti korang buat demo pasal lobai cool pulak!



Sorrylah...aku cuma nak korang semua sentiasa berfikir dan cool dalam bertindak. Sebelum bertindak, fikir dulu! Sebab apa korang buat semua tu? Pastu pikir lagi ...yang korang buat tu ada faedah ke tak? Pastu pikir lagi sapa yang untung... Pastu pikir lagi...apa kesan dia? Pastu yang lain-lain tu....Bak kata orang kampung aku...Lu pikirlah sendiri!
Tapi ,kalau korang dah fikir semuanya dalam dalam, dan masih suka tengok bola, aku hormati keputusan korang pasal sekurang kurangnya korang berfikir dulu sebelum buat sesuatu. Cuma mungkin aku pandang dari sudut yang sangat berbeza dari korang.
Semoga perbezaan pandangan antara kita menjadi asbab untuk kita saling mengenali antara sesama kita.

Ampun maaf. Salam ukhwah dan Ma as salaamah...